Voie Verte de Bourgogne du Sud, deel 2.

   Het is inmiddels alweer vrijdag 26 oktober en ik ben gisteren in Arles beland. De afgelopen week op de fiets stond in het teken van de noordenwind die elke dag aanwakkerde tot zelfs storm aan toe. Dat is best fijn als je op weg bent naar het zuiden, dus ik heb er schaamteloos gebruik van gemaakt om in ras tempo dichter bij Spanje te komen. Het spijt me voor diegenen die zaterdagavond radeloos zijn achtergebleven, vlakbij de 1600 meter lange fietstunnel, maar ik probeer het goed te maken door jullie nu weer op te pikken.

   Zondagmorgen werd ik wakker in de nevel die tussen de heuvels hing. Ik wist inmiddels dat de fietstunnel afgesloten was voor publiek, maar dan blijft er toch nog een sprankje hoop... 'afgesloten voor publiek', ik ben toch wel nieuwsgierig wie of wat er dan nog wel in kan. De afdaling naar de tunnel was nogal steil met haarspeldjes en ik besloot om te voet poolshoogte te gaan nemen. Ik kwam al snel een bord tegen waarop stond vermeld dat de tunnel tot 14 april a.s. gesloten is, en even later kwam de tunnel zelf in zicht... afgesloten met houten deuren. 'Dat wordt klimmen zeun!' hoor ik iemand zeggen, virtueel dan... in m'n achterhoofd. Blij dat ik niet met de fiets op verkenning ben gegaan, loop ik terug naar mijn logeeradres, breek m'n bivak op en fiets een stukje terug naar het begin van de omleidingsroute over de 'pas'. Na een klim van een kilometer of vier bereik ik de top en kom ik voor het eerst deze fietsreis een bord tegen dat me vertelt dat ik een col heb beklommen... de Col du Bois Clair  met een hoogte van 396 meter! De eerlijkheid, met z'n grote waffel, gebiedt me te vermelden dat ik geen idee heb op welke hoogte ik ben begonnen, dus de klimprestatie kan erg meevallen... of tegenvallen... depende...de según como se mire, todo depende.

   Vanaf de top gaat het in een geleidelijke afdaling richting Mâcon. De zon prikt inmiddels in het dal aan de andere kant van de col door de nevel en het belooft weer een mooie dag te worden. Tot vlak voor Mâcon gaat het nog over de Voie Vert de Bourgogne du Sud en vanaf daar volg ik verder rustige landwegen en nog een stukje Romeins Fietspad (deze keer geen foto germaakt). Klimmend en dalend vorder ik rustig doch gestaag...m'n beenspieren malen er niet meer om, die malen rustig op eigen houtje door. En dan, als de aandacht niet meer naar de benen hoeft, ga je aan andere dingen denken. Aan Romeinse Fietspaden bijvoorbeeld. Mijn kennis van het Romeinse Rijk heb ik voornamelijk, met velen van jullie waarschijnlijk, uit de stripverhalen over Asterix en Obelix. Het is mij nooit opgevallen dat daar fietsen in voorkwamen, maar dat wil niet zeggen dat ze er niet waren natuurlijk. Het lijkt mij aannemelijk dat Centurion een Romeins fietsmerk was, dat in de loop der jaren door fusie met andere merken is opgegaan in Union. Een legereenheid van honderd soldaten kreeg één Centurion-fiets ter beschikking voor de verkenner, stel ik me zo voor. En dan: 'Veni, vidi, fietsie'... tóch toevalligheden die erop wijzen... Er zijn nog steeds wereldreizigers die denken dat de wereld rond is, dussss...

   Nét voor de klok van twaalf kom ik langs een supermarkt en kan ik nog wat boodschappen doen. Waar Appie en de Jumbo ons op zondag lekker laten uitslapen, moet je in Frankrijk met de kippen van stok om je bikkesement in huis te krijgen. Om klokslag 12 uur zijn ze hier gesloten op zondag. Met de lunchtijden moet ik hier ook rekening houden... ik heb mezelf al ingesteld op de etenstijden in Spanje, met de hoofdmaaltijd vanaf een uur of 2, half 3, maar hier in France kun je het over het algemeen ná 14 uur wel schudden om nog een warme maaltijd te krijgen. 

   Om 14:07 uur heb ik deze reis 1200 kilometer afgelegd. Tijd voor een korte terugblik. Bovendien begint m'n kont doorzitplekken te vertonen en verlos ik hem even van het harde zadel om hem te verwennen met een omgehaalde boomstam.

   Het is alweer bijna 3 weken geleden dat ik, na een bakkie met Lida en Eef, ben vertrokken uit Zennewijnen. De eerste dag was winderig en vielen er twee hoosbuien en de tweede dag motregende het tot in de namiddag, maar daarna heb ik geen wolkje van betekenis meer gezien... elke dag de zon op m'n bolletje.

In België ging het af en toe serieus op en neer... elk klimmetje was een uitdaging op zich. Inmiddels zijn m'n beenspieren van zuigelingen uitgegroeid tot uit de kluiten gewassen peuters. Misschien van de week maar even bij een consultatiebureau langs om te vragen of dat niet te snel gaat. 

M'n kennis van de Franse taal gaat ook met sprongen vooruit. Waar ik twee weken terug nog moest oppassen dat ik na 'Papa fume une pipe' er niet meteen uitflapte dat 'Maman Papa piept', kan ik nu al een leuke conversatie voeren. En als ik ze niet versta, dan houd ik mezelf voor dat ze dialect spreken.

Waar ik erg blij mee ben is dat m'n stemming weer pieken en dalen gaat vertonen. Dat klinkt misschien vreemd, maar ik slik al jaren anti-depressiva, en heb daarnaast ook veel teveel alcohol gedronken, geen goede combinatie kan ik je verzekeren... dat heeft veel meer kapot gemaakt en beschadigd dan me lief is! Enkele maanden geleden heb ik met de huisarts een afbouwschema opgesteld en dat begint nu kennelijk vruchten af te werpen. Ik heb ook de indruk dat de medicijnen een nadelige invloed hebben op m'n duizeligheid en hoop dat ook dát beter gaat worden.

   Ik hevel m'n kont weer over van boomstam naar zadel en fiets nog een stukje door, tot ik om een uur of 4 een herberg tegenkom. Ik ben inmiddels wel weer aan een lekkere douche toe en m'n powerbank en GPS zijn stroomloos. M'n telefoon redt het nog heel even, maar dat duurt ook niet lang meer. Ik fiets de semi-patio van de herberg op... ziet er erg gezellig uit... maar helaas verhuren ze al 10 jaar geen kamers meer en hebben ze alleen nog een restaurant. Ik mag de tent wel aan de overkant van de straat op hun parkeerplaats-in-het-gras opzetten en daar de nacht doorbrengen. Morgen maar weer verder op zoek naar een douche en een stopcontact.

A demain!