De Pyreneeën in.

   Vanmorgen om kwart voor tien vertrok ik vanuit Saint-Cyprien richting de Pyreneeën, die zich al dagenlang schuilhielden in de laaghangende bewolking. Na een uurtje of anderhalf vlak, stond ik plotseling onderaan een wel erg steile helling. Garminneke had me weer een leuke route voorgeschoteld met z'n morbide gevoel voor humor. Met geen mogelijkheid kwam ik fietsend boven, duwend was al een opgave. Het wegdek werd steeds slechter. De tweede helling was zo mogelijk nog steiler en de moed begon me al aardig in de schoenen te zakken... Als dit nog maar de opmaat was naar de Pyreneeën, dan zou het tweewielige schip met aanhanger en kapitein snel stranden. Maar aan het eind van de 2e helling werd het beter en kwam ik weer op een weg terecht waar ook auto's mochten komen... Garmin had me weer gefopt met een mountainbikeroute. 

   De volgende 10 kilometer waren ook niet echt eenvoudig, maar die kon ik in ieder geval fietsend de baas, zij het met vele onderbrekingen om m'n hartslag weer bij de levenden te krijgen. De ene hairpin na de andere diende zich aan, maar ik heb nog steeds geen haast en vorderde rustig aan richting top. Jammer dat het zo nevelig was... Ik had gehoopt mooiere plaatjes te kunnen schieten. 

   Op een gegeven moment dacht ik over de top te zijn, want begon met grote snelheid aan een afdaling. Na zo'n 3 kilometer dalen stond er links in de berm een bord 'Col de 🤔 231 meter hoogte'. Soort van Franse humor denk ik, als je net van ruim 500 meter hoogte komt. Meteen na dat bord moest ik van Garmin rechtsaf en begon de volgende beklimming naar nog grotere hoogten. Dat valt niet mee als je anderhalve maand eerder met een ongetraind geraamte uit Nederland bent vertrokken. 

   BTW... Mocht het opvallen dat ik tijdens het tikken van dit verhaaltje pauzes laat vallen... dan klopt dat. Ik stop mezelf ondertussen even vol met spul van hoge energiewaarde. 

  Gestaag ging het steeds hogerop en op het hoogste punt aangekomen stond ik tussen 2 wolkenlagen. Dat is toch wel even kicken kan ik jullie melden. De afdaling die volgde leidde naar Banyuls-sur-Mer. Onderaan kwam ik langs een Carrevolle en deed wat boodschappen. Vervolgens op de boulevard langs het strand even uitblazen. De voorband van m'n stalen ros had hetzelfde idee en stond in een mum van tijd plat met me mee te kijken over zee. De buitenband leek in eerste instantie gescheurd te zijn, maar gelukkig bleek later dat er alleen wat vellen van de reflectierand bijhingen. Inmiddels hadden zich al 3 vriendelijke Franse heren om de fiets geschaard... Wat een malheur hè!... hoewel er in Banyuls geen fietsenmaker is, kon een van de heren waarschijnlijk wel aan een nieuwe band komen. Ik werd vriendelijk verzocht om te blijven waar ik was en na 20 minuten kwam hij met een splinternieuwe buitenband aanzetten. Een binnenband was niet voorradig, maar hij had ook een spuitbusje met reparatievloeistof mee, dus dat moest wel lukken. Ondanks aandringen wilde hij niet dat ik ervoor betaalde...dat hoort niet als iemand pech heeft, vond hij. Gelukkig viel de schade aan de buitenband mee en was de binnenband met twee plakkers weer zo goed als nieuw. Na een uitgebreid praatje met de heren bedankte ik hen vriendelijk voor de moeite en zocht ik een plekkie voor m'n tent... het was inmiddels te donker om nog verder te gaan. 

  Waarschijnlijk morgen dus in Spanje, al durf ik er geen eed meer op te zweren. 

   Welterusten voor straks!  Hasta mañana!