Dun-sur-Meuse - Villers-sur-Meuse
9 oktober 2018 - Villers-sur-Meuse, Frankrijk
Gisterenavond liet ik jullie achter aan de oever van het Lac Vert in Dun-sur-Meuse om een blik chili con carne op te gaan warmen. Terwijl ik m'n keukentje aan het installeren was, voltrok zich voor mijn ogen een schitterend schouwspel... ongeveer 15 vleermuizen scheerden over het water van het meer om te drinken en insecten te vangen. Jammer dat het al te donker was om een foto te maken voor het nageslacht. Het blik chili heb ik in koude vorm leeggelepeld, bang om ook maar íets te missen van het bijzondere schouwspel.
Nadat vanmorgen de zon door de mist was gedrongen heb ik m'n kampement opgebroken om m'n weg te vervolgen richting Verdun en verder. Het vlakke fietspad langs de Maas heb ik gisteren al verlaten, simpelweg omdat het ophield, en het landschap om me heen is veranderd in glooiende heuvels. Met bepakking op en aan, en een karretje achter de fiets is het fijn om met minder inspanning langs een rivier te fietsen, maar zo af en toe is het ook wel leuk om iets anders te zien en niet alléén maar als een meandertaler de rivier te volgen.
Na zo'n 40 kilometer kwam Verdun in zicht, bekend van de Slag bij Verdun waar honderdduizenden soldaten in de Eerste Wereldoorlog het leven lieten. Verdun heeft sindsdien een nationale rol in de herdenking van de gevallenen in die oorlog. Vele monumenten herinneren aan die tijd, al is het op een zonovergoten dag als vandaag moeilijk om daar het passende gevoel bij te krijgen.
Na een koffie en een cola op een terras aan het water, heb ik in een klein boekwinkeltje twee goedkope pockets gekocht in het Frans: "París est une fête" van Ernest Hemingway en "Cent ans de solitude" van Gabriel García Márquez, beiden nobelprijswinnaars voor de literatuur. Door mijn gehakkel in het Frans keek de boekverkoper mij wat meewarig aan om mijn keuze, maar na mijn uitleg vond hij het toch een goede... gelukkig maar.
Even tussendoor... Ik ben nu enkele dagen in Frankrijk en heb mijn mening over Frankrijk en haar bewoners drastisch herzien. Ik vond het land mooi, maar zonder haar chauvinistiche bevolking, en meer van dat soort algemeenheden. Nu ik op de fiets van noord naar zuid door het land cross en nog wel een paar weken nodig heb om in Spanje te belanden, vind ik het wel leuk om m'n kennis van de Franse taal op te halen en verder uit te breiden. Vandaar de pocketboekjes. Wat mij overigens in het bijzonder opvalt is dat de Franse automobilisten, in tegenstelling tot de Belgische waar je buiten het fietspad je leven niet zeker bent, zonder uitzondering, nou ja ééntje dan... een mafkees in een aftandse rode VW Golf vlak voor Verdun, met een ruime boog om me heen inhalen. Zelfs al ik met een gangetje van 6,8 km per uur in de 1e versnelling tegen een heuvel opploeter, wachten ze netjes achter me tot tegenliggers gepasseerd zijn... Chapeau!!
Ik ben nog in Verdun, voor de duidelijkheid, en fiets een rondje door het centrum op zoek naar een sportwinkel om daar een hoofdlampje te kopen om in de tent te kunnen lezen zonder een Maglite tussen m'n tanden te hoeven klemmen. Een vriendelijke voetganger verwees mij naar de grootste in de stad, Decathlon. Dat was niet ver buiten het centrum, zei hij. Maar wel op zo ongeveer het hoogste punt van de stad... Nom du cien, wat een klim. Badend in het zweet stond ik er uiteindelijk binnen, maar hoe heet zo'n ding dan in het Frans?... Ik probeer maar wat... "Avez vous une lumière pour ma tête?“ Antwoord:"Bien zuur monsieur, pour l'exterieur ou l'interieur?“ In tegenstelling tot Duitsers maken Fransen kennelijk wél grappen. Afijn, zo'n ding blijkt dus een 'Frontale' te heten en even later zat ik, blij met m'n aankoop, weer op de fiets en vervolgde ik mijn route over de glooiende heuvels.
Een mens is nooit te oud om te leren. Gisteren probeerde ik tijdens beklimmingen de snelheid erin te houden, met als gevolg dat ik op bijna elke heuveltop klinisch dood aankwam. Vandaag heb ik het terugschakelen aangepast aan m'n beentempo... met een hogere cadans kom je fitter boven en blijkt de gemiddelde snelheid ook nog eens hoger te zijn.
Om een uur of 4 begonnen de beenspieren voorzichtig te protesteren en ging ik op zoek naar een camping. Het is een boerencamping geworden in Villers-sur-Meuse, met op de deur van de receptie een sticker van de SVR:"Kamperen bij de boer... Krek, dat is het!"
Op wat vaste stacaravangasten en een Engels echtpaar in een Hyunday-camper na, is de camping verlaten. Ik heb m'n parador opgezet aan het water en een heerlijke pizza gegeten van het Chalet de Gourmand bij de ingang van de camping.
Ik lees nog wat en ga slapen. Bonne nuit!
Nadat vanmorgen de zon door de mist was gedrongen heb ik m'n kampement opgebroken om m'n weg te vervolgen richting Verdun en verder. Het vlakke fietspad langs de Maas heb ik gisteren al verlaten, simpelweg omdat het ophield, en het landschap om me heen is veranderd in glooiende heuvels. Met bepakking op en aan, en een karretje achter de fiets is het fijn om met minder inspanning langs een rivier te fietsen, maar zo af en toe is het ook wel leuk om iets anders te zien en niet alléén maar als een meandertaler de rivier te volgen.
Na zo'n 40 kilometer kwam Verdun in zicht, bekend van de Slag bij Verdun waar honderdduizenden soldaten in de Eerste Wereldoorlog het leven lieten. Verdun heeft sindsdien een nationale rol in de herdenking van de gevallenen in die oorlog. Vele monumenten herinneren aan die tijd, al is het op een zonovergoten dag als vandaag moeilijk om daar het passende gevoel bij te krijgen.
Na een koffie en een cola op een terras aan het water, heb ik in een klein boekwinkeltje twee goedkope pockets gekocht in het Frans: "París est une fête" van Ernest Hemingway en "Cent ans de solitude" van Gabriel García Márquez, beiden nobelprijswinnaars voor de literatuur. Door mijn gehakkel in het Frans keek de boekverkoper mij wat meewarig aan om mijn keuze, maar na mijn uitleg vond hij het toch een goede... gelukkig maar.
Even tussendoor... Ik ben nu enkele dagen in Frankrijk en heb mijn mening over Frankrijk en haar bewoners drastisch herzien. Ik vond het land mooi, maar zonder haar chauvinistiche bevolking, en meer van dat soort algemeenheden. Nu ik op de fiets van noord naar zuid door het land cross en nog wel een paar weken nodig heb om in Spanje te belanden, vind ik het wel leuk om m'n kennis van de Franse taal op te halen en verder uit te breiden. Vandaar de pocketboekjes. Wat mij overigens in het bijzonder opvalt is dat de Franse automobilisten, in tegenstelling tot de Belgische waar je buiten het fietspad je leven niet zeker bent, zonder uitzondering, nou ja ééntje dan... een mafkees in een aftandse rode VW Golf vlak voor Verdun, met een ruime boog om me heen inhalen. Zelfs al ik met een gangetje van 6,8 km per uur in de 1e versnelling tegen een heuvel opploeter, wachten ze netjes achter me tot tegenliggers gepasseerd zijn... Chapeau!!
Ik ben nog in Verdun, voor de duidelijkheid, en fiets een rondje door het centrum op zoek naar een sportwinkel om daar een hoofdlampje te kopen om in de tent te kunnen lezen zonder een Maglite tussen m'n tanden te hoeven klemmen. Een vriendelijke voetganger verwees mij naar de grootste in de stad, Decathlon. Dat was niet ver buiten het centrum, zei hij. Maar wel op zo ongeveer het hoogste punt van de stad... Nom du cien, wat een klim. Badend in het zweet stond ik er uiteindelijk binnen, maar hoe heet zo'n ding dan in het Frans?... Ik probeer maar wat... "Avez vous une lumière pour ma tête?“ Antwoord:"Bien zuur monsieur, pour l'exterieur ou l'interieur?“ In tegenstelling tot Duitsers maken Fransen kennelijk wél grappen. Afijn, zo'n ding blijkt dus een 'Frontale' te heten en even later zat ik, blij met m'n aankoop, weer op de fiets en vervolgde ik mijn route over de glooiende heuvels.
Een mens is nooit te oud om te leren. Gisteren probeerde ik tijdens beklimmingen de snelheid erin te houden, met als gevolg dat ik op bijna elke heuveltop klinisch dood aankwam. Vandaag heb ik het terugschakelen aangepast aan m'n beentempo... met een hogere cadans kom je fitter boven en blijkt de gemiddelde snelheid ook nog eens hoger te zijn.
Om een uur of 4 begonnen de beenspieren voorzichtig te protesteren en ging ik op zoek naar een camping. Het is een boerencamping geworden in Villers-sur-Meuse, met op de deur van de receptie een sticker van de SVR:"Kamperen bij de boer... Krek, dat is het!"
Op wat vaste stacaravangasten en een Engels echtpaar in een Hyunday-camper na, is de camping verlaten. Ik heb m'n parador opgezet aan het water en een heerlijke pizza gegeten van het Chalet de Gourmand bij de ingang van de camping.
Ik lees nog wat en ga slapen. Bonne nuit!
