Naar de Saône.

   Gisteren heb ik er nog een dagje rust aangeplakt aan het Lac de Bouzy om de benen tevreden te houden. Bijkomend nadeel is dat m'n hoofd dan begint te spoken... fluitende oren, duizelig... dus 't wordt hoog tijd dat m'n beenspieren geen rustdagen meer verlangen. Om toch íets omhanden te hebben, heb ik m'n karretje en alle tassen omgekeerd op het veldje voor m'n tent en alles opnieuw met iets meer logica ingepakt, zodat ik me niet elke avond weer afvraag waar ik iets heb gelaten. Ook heb ik het karretje nu gevuld met minder gewichtige zaken... In de klim voelde hij aan als een anker op wielen... en het een en ander weggegooid waarvan ik geen idee meer had om welke reden ik het heb meegenomen. Waarschijnlijk voor-de-heb of je-weet-nooit-hoe-het-van-pas-komt. 

Verder was er voldoende tijd over om te lezen en een muziekje te luisteren. Als de stemming door het gespook in m'n hoofd al niet ver boven het vriespunt verkeert, is het afspelen van chansons als Ne me quitte pas van Brel en Hier Encore van Aznavour overigens geen goed recept voor het verhogen van de feestvreugde. 

   Vanmorgen weer verder... het zonnetje schijnt nog onverminderd door, ongelooflijk dat ik in 2,5 week tijd maar één dag wat regen heb gehad, en het is bladstil. De eerste 40 Kilometer naar Fontenoy-le-Château gaan verder langs het Canal de l'Est met zijn vele sluisjes... bij 28 ben ik gestopt met tellen... maar nu mag ik hoofdzakelijk dalen dus ik vorder met rasse pedaalomwentelingen. In Fontenoy is het tijd voor een bakkie en ik stap binnen bij bar L'Arlequin. Uitbater Harlekijn himself is in geanimeerd gesprek met een guitige oude man die zich voorstelt als monsieur Lecompte. Aan de wand hangen wat reproducties van werken van Salvador Dalí... ik voel me meteen thuis. Het gesprek tussen monsieur Lecompte en de Harlekijn is moeilijk te volgen... eerstgenoemde is vrijwel alleen aan het woord en spreekt m.i. behoorlijk dialect. Ik vang wat woorden op als jeune fille, bordelle, travailler... In combinatie met de pretlichtjes die in zijn ogen verschijnen, kan ik me voorzichtig een voorstelling maken van hetgeen hij vertelt. Het Brein van de Mensch wil onvolledige informatie graag omzetten in een lopend verhaal, maar in dit geval wil ik dat monsieur Lecompte besparen. 

   In Fontenoy-le-Château verlaat ik het kanaal en de volgende 45 kilometer volgt de doorsteek naar de Saône. Af en toe gaat het op en neer als een rollercoaster, maar m'n benen geven geen krimp. 

Het is grappig hoe sommige 'gebeurtenissen' herinneringen oproepen uit een ver verleden: Halverwege de rollercoaster kwam ik een langgerekt 'peloton' wielrenners tegen die me allemaal groetten en hun hand opstaken. Ik moest meteen denken aan de fiets exercitie die ik zo'n 38 jaar geleden op de politieschool in Apeldoorn moest ondergaan... met 2 naast elkaar de hele klas in vol ornaat salueren naar de adjudant die ons tegemoet kwam. Boeiend, zul je denken... voor ons toen wel... bij het salueren moest je je benen stil houden tot de ander voorbij was. Zo gauw de adjudant ter hoogte van de eerste was gingen we achter elkaar rijden en lieten onderling gaten vallen... hij speelde vals en ging tóch trappen als hij dreigde te vallen. 

   De dorpen en stadjes langs de Saône zijn kleuriger en er is in elk plaatsje weer een winkel. Ik kon eind van de middag dus fijn wat boodschappen doen en vervolgens op zoek naar een slaapplaats. 

   Door m'n duizeligheid is het afbreken en weer opzetten van m'n tent inspannender dan een hele dag fietsen. Ik heb vanavond geen zin om m'n tent op te zetten en slaap onder een brug bij een sluis. 

   Ik vind het erg leuk dat jullie me volgen... Merci ! 

Ne me quitte pas